«خواهم كه بي بشكستنش سر خوش بخوانم...»

بي بشكستن...در نهايت كمال... و كامل بودن...

نمي دانم چرا اين بيت حافظ به ذهن آمد:

نماز شام غريبان چو گريه آغازم
به مويه هاي غريبانه قصه پردازم
به ياد يار و ديار آنچنان بگريم زار
كه از جهان ره و رسم سفر براندازم...